زمین، دریا، هوا و فضا؛ و اکنون فضای سایبری، به عنوان عرصۀ پنجم، حوزهای کاملاً جدید برای بسط قدرت و نفوذ در تعاملات منطقهای و بینالمللی کشورهاست. به این اعتبار، سازوکار و مکانیسم فعالیت در این عرصه که عموماً «دیپلماسی سایبری» نامیده میشود، متأخرترین نوع دیپلماسی در ادبیات روابط بینالملل است که عمر آن به کمتر از یک دهه میرسد.
اهمیت مقولۀ «فضای سایبری» در گسترۀ روابط بینالملل به حدی است که برخی از محققان، اهمیت ظهور آن را با اختراع «بمب اتم» مقایسه کرده و تأکید داشته اند که عرصۀ سایبری به همان اندازه مستلزم تکاپوی جدی و بیشمارِ دیپلماسی و دیپلماتهاست تا بتوان از پیامدها و آسیب های ملی، منطقه ای و بین المللیِ به مراتب بیشتر، وسیعتر و
خطرناکترِ آن (در مقایسه با بمبهای هستهای) اجتناب کرد.
در مطالعه ای که در کتب، متون علمی و نیز اسناد ملی و منطقهای کشورهای خارجی صورت گرفت، در مجموع بیش از هشتاد سند یا اعلامیۀ تبیینکنندۀ دیپلماسی سایبری کشورها، استراتژیهای ملی، دوجانبه و چندجانبه و بین المللی اتخاذ شده در ارتباط با دیپلماسی سایبری و رویکردهای جهانی به این مقوله شناسایی شده است. اگر بنا به اقتضای اشرافیت راهبردی و فنّاورانۀ کشورهای غربی از پیشگامی آنها در این حوزه صرفنظر کنیم، برخی تلاشها و ابتکارات دیپلماتیک در ارتباط با دیپلماسی سایبری به کشورهای حوزۀ خلیج فارس، آسیای میانه و حتی کشورهای آفریقایی نیز کشیده شده است که نشان از درجه و اهمیت این موضوع در بازیگری منطقه ای و بین المللی هر یک از کشورها دارد.
این کتاب با هدف بازکردن باب مباحث نظری در زمینه حکمرانی در عرصه پنجم، در 10 فصل تنظیم شده است.
در فصل اول مقدمه ای در ارتباط با «دیپلماسی سایبری» توسط یکی از بالاترین مقامات سایبری اتحادیه اروپا نگاشته شده است. در فصل دوم، «مطالعه ای جامع در زمینه اقدامات و سازوکارهای جهانی دیپلماسی سایبری» صورت گرفته است. فصل های سه تا هشت به مطالعه موردی «دیپلماسی سایبری» در کشورهای آمریکا، ژاپن، روسیه، چین، اتحادیه اروپا و مالزی اختصاص یافته است.
فصل نهم به «گافام» به عنوان بازیگران جدید در عرصه سایبری پرداخته و مکانسیم های آنها در تغییر زمینه و شیوه بازی در عرصه سایبری را تشریح کرده است.
فصل دهم نیز با مروری بر تمامی مطالعات موردی، از طریق تکنیک هم افزایی فکری و بحث های متمرکز با متخصصان این عرصه، به ارائه پیشنهادی برای «الگوی دیپلماسی سایبری در ایران» پرداخته است. خروجی این فصل نیز جدول مقولات سایبری است که می تواند به عنوان مبنایی برای تدوین دیپلماسی سایبری مورد توجه نهادها و سازمان های ذی نفع قرار گیرد.
پایان بخش کتاب نیز سخنی با نظام حکمرانی در ارتباط با دیپلماسی سایبری است و در آن اصول و دلالت های این مقوله برای تمامی ذی نفعان، از جمله حاکمیت، تشریح شده است.